Морфологические и синтаксические свойства
Основа инфекта: discertā-
| |
Praesens |
| Indicatīvus |
Coniunctīvus |
Imperatīvus |
| Act. |
Pass. |
Act. |
Pass. |
Act. |
Pass. |
| Sing. |
1 p. |
discertō |
discertor |
discertem |
discerter |
— |
— |
| 2 p. |
discertas |
discertāris |
discertes |
discertēris |
discertā |
discertare |
| 3 p. |
discertat |
discertātur |
discertet |
discertētur |
— |
— |
| Plur. |
1 p. |
discertāmus |
discertāmur |
discertēmus |
discertēmur |
— |
— |
| 2 p. |
discertātis |
discertāmini |
discertētis |
discertēmini |
discertāte |
discertamini |
| 3 p. |
discertant |
discertantur |
discertent |
discertentur |
— |
— |
| |
Imperfectum |
| Indicatīvus |
Coniunctīvus |
| Act. |
Pass. |
Act. |
Pass. |
| Sing. |
1 p. |
discertābam |
discertābar |
discertārem |
discertārer |
| 2 p. |
discertābas |
discertabāris |
discertāres |
discertarēris |
| 3 p. |
discertābat |
discertabātur |
discertāret |
discertarētur |
| Plur. |
1 p. |
discertabāmus |
discertabāmur |
discertarēmus |
discertarēmur |
| 2 p. |
discertabātis |
discertabamini |
discertarētis |
discertarēmini |
| 3 p. |
discertābant |
discertabantur |
discertarent |
discertarentur |
| |
Futūrum I |
| Indicatīvus |
Imperatīvus |
| Act. |
Pass. |
Act. |
| Sing. |
1 p. |
discertābo |
discertabor |
— |
| 2 p. |
discertābis |
discertaberis |
discertāto |
| 3 p. |
discertābit |
discertabitur |
discertāto |
| Plur. |
1 p. |
discertabimus |
discertabimur |
— |
| 2 p. |
discertabitis |
discertabimini |
discertatōte |
| 3 p. |
discertabuntur |
discertanto |
| Infīnitivus praesentis actīvi |
discertāre |
| Infīnitivus praesentis passīvi |
discertāri |
| Participium praesentis actīvi |
discertāns |
| Gerundium |
discertandī |
| Gerundivum |
discertandus, -a, -um |
dis-cer-to
Глагол, первое спряжение.
Приставка: dis-; корень: -cert-; окончание: -o.